Do 8kHz wyżej to już różnie może z tym być, choć biorąc pod uwagę, że świat jest coraz głośniejszy, a dzieci coraz głośniej krzyczą na wybiegach przedszkolnych, to masz szanse mieć porównywalny z niejednym 20 latkiem.
-
Witamy w największym polskim serwisie internetowym poświęconym w całości zagadnieniom samodzielnej budowy nagłośnienia.
Dzięki DIYaudio.pl poznasz zagadnienia samodzielnej budowy nagłośnienia od podszewki oraz będziesz mógł dyskutować o DIY audio do woli.
Artykuły z dawnego portalu zostały przeniesione do sekcji forum na samym dole.
Spam Post :)
- Autor wątku Shiver
- Data rozpoczęcia
Do 8kHz wyżej to już różnie może z tym być, choć biorąc pod uwagę, że świat jest coraz głośniejszy, a dzieci coraz głośniej krzyczą na wybiegach przedszkolnych, to masz szanse mieć porównywalny z niejednym 20 latkiem.
http://biznes.onet.pl/raj-rydzyka-swiatynia-baseny-spa,18861,5376941,1,fotoreportaze-detal-galeria
SPA... VIP... intymne...
Nas Racjonalny raczej nie wpuszcza
SPA... VIP... intymne...
Nas Racjonalny raczej nie wpuszcza
http://www.fabdent.pl/uslugi,chirurgia,zeby-madrosci.html
na sama mysl mnie boli :/
a jak sobie jeszcze pomysle jak niezdarny bywa ten dentysta to bedzie tylko gorzej :/
na sama mysl mnie boli :/
a jak sobie jeszcze pomysle jak niezdarny bywa ten dentysta to bedzie tylko gorzej :/
Ja usuwałem górną ósemkę ze dwa lata temu. Samo usuwanie nie bolało nic a nic, a lekki ból pojawił się dopiero po ustaniu działania znieczulenia. Natomiast szczękościsk ustąpił dopiero po dwóch dniach Radzę przygotować się do możliwego wystąpienia konieczności przejścia na chwilową "dietę jogurtową".
Radzę przygotować się do możliwego wystąpienia konieczności przejścia na chwilową "dietę jogurtową".
gorny to co innego... ale ogladales ta animacje?
ja mam podobnie, tylko ze wyzej wystaje :/
jak ten staruszek ma mi rozcinac dziaslo, frezowac w kosci itp itd to ja chyba bez L4 tego nie usune :/
ja mam podobnie, tylko ze wyzej wystaje :/
jak ten staruszek ma mi rozcinac dziaslo, frezowac w kosci itp itd to ja chyba bez L4 tego nie usune :/
https://www.facebook.com/PowodKontroliDziuraBudzetow
Strona mojego znajomego. Szykuje się fajna akcja.
Jeśli możecie rozsyłajcie znajomym!
DO WALKI!!
Strona mojego znajomego. Szykuje się fajna akcja.
Jeśli możecie rozsyłajcie znajomym!
DO WALKI!!
Dawno nic od Pana Nadredaktora Pacuły nie było :
http://www.highfidelity.pl/@main-1526&lang=
Kable za ponad 400 000 PLN
i płyta za 7000 PLN.
http://www.highfidelity.pl/@main-1526&lang=
Kable za ponad 400 000 PLN
i płyta za 7000 PLN.
Comandante, żeby nie zaśmiecać wątku,z którego słowa te pochodzą, a chcąc odpowiedzieć, piszę tu. Otóż myśli, do której w tych słowach się odwołujesz nie kontynuowałem, a postawiłem jako domyślne sedno swojej argumentacji bez dalszego tłumaczenia, bo też założyłem, że jej nie podejmiesz. Była ona oczywiście w tonie nie całkiem poważnym, ale skoro została podjęta, to wytłumaczę, o co mi chodziło, również w tonie nie całkiem poważnym.
Własna śmierć w obronie życia czyjegoś. Więc po pierwsze, życia obronić się nie da, a jedynie da się przedłużyć, bądź skrócić, nieprawdaż? Los jaki każdego z nas czeka, jest oczywisty i nic w tej materii zrobić się nie da. Wszyscy wrócimy tam, skąd przyszliśmy i wszyscy zamienimy się w to, z czego powstaliśmy, a czym przy dobrych "wiatrach" będzie pył w nieskończonej otchłani okrutnej, niewzruszonej czasoprzestrzeni, która jest naszym jedynym domem. Można zatem powiedzieć, że ok, życia nie uratujemy, a tylko uchronimy od rychłej daną chwilą i okolicznością dyktowanej śmierci, biorąc ten fakt pod uwagę. Jednak wszak zostanie pamięć tego czynu, żyjąca wśród światków i przekazywana kolejnym istnieniom. Tak? Nie
. Pamięć ta przetrwa w najlepszym wypadku nie dłużej jak tyle, ile nasz czas, jako gatunku, wyniesie, tyle, ile przetrwa pamięć ostatniego nam podobnego . Koniec końców wszystko zostanie zapomniane, zniszczone, zmieni postać, zamieni się w pierwotną tkankę, z której powstanie na nowo materia, może też życie, lub cokolwiek innego, czego ewentualnie obecnie wyobrazić sobie nie możemy, ale co nie będzie nosiło nawet śladów naszych najwyższych poświęceń, będąc na to kompletnie obojętnym, bo zwyczajnie nie zaznajomionym. W obliczu tego każda śmierć jest głupia i niepotrzebna. Tylko wówczas co tak naprawdę ma sens? Ot, taka prosta myśl, której wcześniej nie dokończyłem .
R:
Żywe jako mechanizm, ustrój zachowujący homeostazę ciągiem na przekór i aż nad spodziewanie uporczywie trwających stanów równowagi lub powrotów do jakiejś równowagi w ramach jednostkowej tożsamości, ująć, opisać czy sprowadzić do szeregu prostych zasad się nie daje, chyba że koncentrując się na pojedynczym izolowanym aspekcie. W ujęciu humanetologicznym czy etologicznym poświęcenie życia, a więc przyjęcie ryzyka (lub nawet pewności) kresu świadomości i istnienia danego indywidualnego procesu życiowego w obronie życia cudzego lub norm, zasad i pryncypiów może mieć (wręcz musi) i ma sens podług norm poznawczych, etyczno-moralnych, schematów i mechanizmów kulturowych, etologicznych, biologicznych, społecznych.
Gatunek, społeczeństwo czy ogół takich żywych nie kieruje się wyłącznie zasadą jednostkowej bezwzględnej korzyści i przeżywalności, gdyż osobnicze życie czyli trwanie nieuchronnie wieńczy osobista śmierć, a gatunek trwa: istnieją, jakby ich nie definiować, opisywać i uzasadniać, mechanizmy poświęcenia elementu niższego rzędu (jednostka) dla korzyści porządku wyższego (gatunek). Mechanizmy takie nie wymagają pełnej świadomości i zgody tej poświęcającej się jednostki, wystarczy, że są i zachodzą, interpretacje sensu takiego działania mogą być dowolne, lecz właściwie każda będzie nieistotna, bo racją istnienia jest istnienie, a nie jego uzasadnienie dowolnego kalibru.
Ewolucja wytworzyła gatunek, zaś gatunki w których nie zachodziła poświętliwość wyginęły, bo nic nam o takich nie wiadomo. Najlepszym dowodem, że nasz gatunek taki mechanizm samopoświęcenia posiada jest fakt, że rozpoznajemy u siebie takie zachowania, że stwierdzamy ich obecność i obserwujemy ich stałe występowanie w ciągu pokoleń czyli historii gatunku pomimo rozmaitych interpretacji i ocen zjawiska.
Co by o tym nie mówić, gatunek ponad subiektywnymi, osobistymi egoizmami: nasze postępki niekoniecznie są aż tak wyrozumowane, jak nam się zdaje, a pamięć o naszych jednostkowych dokonaniach, przygodach i szlachetnych odruchach nie jest istotna ze względu na nas samych, a jako historia, dorobek i kultura gatunku właśnie. Choć te ostatnie nie są aż tak ważkie i sine qua non. Gatunek pozbawiony tej pamięci i historii w toku swego trwania wytworzy nowe, może inne, lecz nie gorsze, a "same" historia, dorobek i kultura - gatunku przecież nie wytworzą.
W takim ujęciu pytanie "Tylko wówczas co tak naprawdę ma sens?" nie może uzyskać odpowiedzi bez ustalenia, co uznaje się za sens w tym kontekście, jakie treści lub pojęcia należy rozpatrywać, co i w jakiej perspektywie one znaczą, na ile w ogóle rzeczywistość jest ostatecznie poznawalna i przez kogo, od którego momentu można uznać ją za zadowalająco poznaną i oczywiście, jakiego rodzaju odpowiedzi poszukujemy, a to podług jakich celów i kryteriów, czyli dla kogo...
I nawet jeśli się ustali wszystkie te niezbędności, jestem pewny, że sobie z odpowiedzią nie poradzę i że nie oznacza to wcale, że sensu nie ma.
:Żywe jako mechanizm, ustrój zachowujący homeostazę ciągiem na przekór i aż nad spodziewanie uporczywie trwających stanów równowagi lub powrotów do jakiejś równowagi w ramach jednostkowej tożsamości, ująć, opisać czy sprowadzić do szeregu prostych zasad się nie daje, chyba że koncentrując się na pojedynczym izolowanym aspekcie. W ujęciu humanetologicznym czy etologicznym poświęcenie życia, a więc przyjęcie ryzyka (lub nawet pewności) kresu świadomości i istnienia danego indywidualnego procesu życiowego w obronie życia cudzego lub norm, zasad i pryncypiów może mieć (wręcz musi) i ma sens podług norm poznawczych, etyczno-moralnych, schematów i mechanizmów kulturowych, etologicznych, biologicznych, społecznych.
Gatunek, społeczeństwo czy ogół takich żywych nie kieruje się wyłącznie zasadą jednostkowej bezwzględnej korzyści i przeżywalności, gdyż osobnicze życie czyli trwanie nieuchronnie wieńczy osobista śmierć, a gatunek trwa: istnieją, jakby ich nie definiować, opisywać i uzasadniać, mechanizmy poświęcenia elementu niższego rzędu (jednostka) dla korzyści porządku wyższego (gatunek). Mechanizmy takie nie wymagają pełnej świadomości i zgody tej poświęcającej się jednostki, wystarczy, że są i zachodzą, interpretacje sensu takiego działania mogą być dowolne, lecz właściwie każda będzie nieistotna, bo racją istnienia jest istnienie, a nie jego uzasadnienie dowolnego kalibru.
Ewolucja wytworzyła gatunek, zaś gatunki w których nie zachodziła poświętliwość wyginęły, bo nic nam o takich nie wiadomo. Najlepszym dowodem, że nasz gatunek taki mechanizm samopoświęcenia posiada jest fakt, że rozpoznajemy u siebie takie zachowania, że stwierdzamy ich obecność i obserwujemy ich stałe występowanie w ciągu pokoleń czyli historii gatunku pomimo rozmaitych interpretacji i ocen zjawiska.
Co by o tym nie mówić, gatunek ponad subiektywnymi, osobistymi egoizmami: nasze postępki niekoniecznie są aż tak wyrozumowane, jak nam się zdaje, a pamięć o naszych jednostkowych dokonaniach, przygodach i szlachetnych odruchach nie jest istotna ze względu na nas samych, a jako historia, dorobek i kultura gatunku właśnie. Choć te ostatnie nie są aż tak ważkie i sine qua non. Gatunek pozbawiony tej pamięci i historii w toku swego trwania wytworzy nowe, może inne, lecz nie gorsze, a "same" historia, dorobek i kultura - gatunku przecież nie wytworzą.
W takim ujęciu pytanie "Tylko wówczas co tak naprawdę ma sens?" nie może uzyskać odpowiedzi bez ustalenia, co uznaje się za sens w tym kontekście, jakie treści lub pojęcia należy rozpatrywać, co i w jakiej perspektywie one znaczą, na ile w ogóle rzeczywistość jest ostatecznie poznawalna i przez kogo, od którego momentu można uznać ją za zadowalająco poznaną i oczywiście, jakiego rodzaju odpowiedzi poszukujemy, a to podług jakich celów i kryteriów, czyli dla kogo...
I nawet jeśli się ustali wszystkie te niezbędności, jestem pewny, że sobie z odpowiedzią nie poradzę i że nie oznacza to wcale, że sensu nie ma.
Raczej by nas tam nie chcieli, a my ich. Oględnie się wyrażając, taki miesięcznik ma swoje zadania, styl, ukierunkowanie, potrzebuje ludzi o śmiałym piórze i giętkim kręgosłupie, umiejących bez skrupułów zahipnotyzować nieosotrożną publikę...
Są zajęcia, w których się nie widzę, na przykład, stręczyciel.
Są zajęcia, w których się nie widzę, na przykład, stręczyciel.
To właśnie dało początek dyskusji, bo wcześniej z twojej strony myśl jednak odmiana, a nawet sprzeczna, choć ogólna i z dziedziną szerszą niż w myśli powyżej przytoczonej, zapisana została
:
Dotyczyło
A skoro tak, to
Wymienionej sprzeczności raczej nie ma, skoro już uzna się, że sens jest, gdy
lecz przecież nie dotyczy to każdego i dowolnego samobójczego działania, ani takiego, które nie następuje w w/w okolicznościach czy z w/w pobudek. Mając cel i sens, można się zabić, ale samo zabicie się nie nadaje automatycznie sensu i celu... To może określić dopiero kontekst zdarzenia.
A skoro tak, to
sensownego wyniku działania nie oznacza.