Niewiele ostatnio w wątku, to popielęgnuję osobiste obsesje. O tasuku jako takim było, tym razem kilka słów o tym, co z bohaterem było dalej

. Kto czytał kojarzy, że pierwotna konstrukcja Nazgul otrzymać miała wspomaganie w postaci Towera dla uzyskania zejścia hm... skrajnego

. Po drodze do koncepcji tasuka dołączył domysł, że można pokonać niekorzystne oddziaływanie niedopasowania impedancji akustycznej na wylocie tunelu modyfikacją kształtu tegoż wylotu. Acha, dla uproszczenia sobie życia z dwóch AC130F1 jeden tymczasowo powędrował na półkę, dziurę odwracalnie zagwożdżono.
Czy się udało i jaki jest efekt połączenia tasuka i któregoś ze sposobów na odpuszczenie ciśnienia u wylotu tunelu dla uzyskania polepszenia warunków emisji na wylocie?
W rozpatrywanym przypadku Nazgula zastosowane zostały 3 otwory stopniowo zwiększające rozmiar w kierunku wylotu, dla łatwiejszego odnoszenia się do nich nazwę je skrzelami.
Skrzela, czyli otwory stratne u wylotu, wyglądają w Nazgulu tak:
Inne detale Nazgula dla przypomnienia:
woofer = AC130F1
komora 48 litrów
litraż całkowity = 160 litrów
kanał = 11xSd (ok 1000 cm2), długość pozorna ok. 48o cm, 14 par tasuków
konstrukcja tłumiona watą (tunel) i makulaturą w paseczkach (komora głośnikowa). Nie, nie szeleści i wodą nie kapie.
wylot = 80 cm2
skrzela = w przybliżeniu nieco ponad drugie tyle
Dla konstrukcji jednokanałowej różnice w rezultatach pomiarów SPL dla oczekującego spektakularnych efektów są nieszczególne, uzyskiwany SPL jest jednak ciut niższy niż z samego tunelu tasukowego. Być może dziury nie są optymalne. Zadaniem Nazgula jest jednak przetwarzanie głównie zakresów średniego i wysokiego, więc pozostawiam, jak jest.
Pomiar odpowiedzi kanału u wylotu nearfield: (legenda: pomiar czerwony = wylot i skrzela odsłonięte, niebieski = wlot 80cm2 odsłonięty, skrzela zatkane, smoothing 6/oktawa).
Po co więc podejmować ten trud i całe te skrzela? Ano by uzyskać tę legendarną, tyle tu w wątku mękoloną doskonałą linię transmisyjną, czyli taką, która nie posiada podwójnego dzioba na pomiarze impedancji (Yoshi, na pewno się ucieszysz, da się bez tłumienia na maksa). W tym konkretnym wypadku pomiar impedancji jest niemal taki sam, jak dla przetwornika freeair. Jest to zaskakujące, bo choć da się uzyskać jednopikową odpowiedź z dostatecznie dużego horna, to ta odpowiedź nie byłaby tak wysoko, leżałaby znacznie niżej dla podobnego wyniku basowego (znacznie większy litraż i związane z tym konsekwencje).
AC 130 F1 mierzony w Nazgulu (wylot plus skrzela) i freeair (bezpośrednio, bez filtrowania):
AC130F1 mierzony w Nazgulu: zielony = wylot plus skrzela otwarte, żółty = skrzela zatkane, tylko otwór wylotowy.
Efekt takiego połączenia tasuka ze specyficzną geometrią wylotu okazuje się równie ciekawy w zastosowaniu w podwójnym tunelu, w takim compound tasuku. Chwila uwagi pozwoli wychwycić, co mam na myśli.
Poniżej widok bebechów kanału frontowego.
Pomiary i uwagi dla Tower:
woofer = STX GDN-32-450-8 (isobarik)
komora 35 litrów
litraż całkowity = ok 650 litrów
kanał górny = 3,8 Sd (2300 cm2), długość pozorna ok. 13,5 m, 39 par tasuków
kanał frontowy = 1,2 Sd (730 cm2), długość pozorna ok. 19,5 m, 56 par tasuków
konstrukcja tłumiona filcem tapicerskim (komora, właściwie to zbędne, ale też nie szkodzi) i makulaturą w paseczkach (oba kanały). Nie, nie szeleści i wodą nie kapie.
Pokazane w innym wątku tymczasowe kołpaki ze szczeliną wykładniczą na wylocie w kilku wariantach (były też takie, o których nie było) zostały zarzucone z uwagi na przerost rozmiarów nad korzyściami, jakie dawały. Wygląda to obecnie skromniej, szczelina to zwykły krótki trójkąt bez zaobleń.
Czy ta konstrukcja mieści się jeszcze w szerokich granicach linii transmisyjnej? Prawdopodobnie jednak tak.
Pomiar impedancji Towera z kanałami i bez kanałów (pozostawiona tylko komora głośnikowa):
Pomiar odpowiedzi tunelów Towera nearfield bezpośredni, bez filtrowania, smoothing 6/okt, square noise:
Działanie takiego zestawu Nazgul + Tower:
pomiar całości ze zwrotnicą, strona lewa onaxis 180 cm w mcu odsłuchu square noise (jak widać, zwrotnica dużo tu nie robi, reguluje kwestię tweetera, trochę kładzie odpowiedź ku wysokim i właściwie tyle).
Brzmienie takiego basu:
Ograniczeń w zejściu nie stwierdzono. Jednak nie jest tak, że rozszerzone możliwości basowe dają znać o sobie nieustannie, wszystko zależy od nagrania. Jest zarejestrowana niska częstotliwość, to jest w odbiorze, a nie jest, no to nie ma. Jednakże nawet w nagraniach małych składów czuje się różnicę, powiedzmy, że stwierdza się obecność zwykle wykastrowanego, smakowitego tła akustycznego, przestrzeni czy też głębi. Szybkość basu jest jak sądzę, niepospolita, bas nie zlewa się ani nie dominuje. Potężnie, lecz nad wyraz elegancko. Kopa ma to imponującego, co szczególnie zauważalne w filmowych ścieżkach dźwiękowych, można się spocić. Jak na przetworniki z dolno-niższej półki, efekt jest zadziwiający.
Niestety nie mogę podać żadnego obiektywnego punktu odniesienia, bo nie znam.
Zobrazowany stan konstrukcji z uwagi na jej status nieustającego eksperymentu może ulegnąć zmianie bez uprzedzenia
